Royal National Park

Een boek schrijven is niks voor mij. Gaat toch aardig wat tijd in zitten, en moet ook bijgehouden worden. Ondanks dat we 's avonds niet veel meer doen, heb ik vrij weinig zin gehad om iets met mijn blog te doen. Vandaag is het dinsdag en zijn we bijna aan het einde gekomen van onze vakantie. Nog 2 dagen, en dan vertrekken we weer naar Nederland. Eerst nog even de belevenissen van afgelopen dagen vertellen.

Afgelopen weekend zijn we met Belinda naar het Royal National Park geweest in Wattamolla. Zegt jullie niks, mij verder ook niet hoor. Gewoon een klein detail. Na 4 slechte dagen, scheen eindelijk de zon weer. Op tijd vertrokken, want de afstanden zijn, zoals ik eerder ook al schreef nog steeds ontzettend lang. Omdat er even niet helemaal duidelijk was of we op de goede weg zaten, stonden we ineens op de vluchtstrook om op internet te kijken welke kant op te gaan. Geen fijn idee als je bedenkt dat er dus auto's met 100 kilometer per uur voorbij rijden en bij elke auto die van ons heen en weer gaat. Maar we leven nog en we zijn ook nog aangekomen bij het National Park. Daar reden we over een weg met links en rechts constant aangegeven dat er overstekende dieren konden zijn. Een koala, wombat of een kangoeroe. Ondanks dat ik ze graag in het wild had willen zien, is het op die plek natuurlijk niet fijn. Gevaarlijk voor de dieren zo dicht bij de weg.

Verder rijdend kwamen we door een gedeelte bergen met aan onze linker kant behoorlijke dieptes. Onze bestuurster had het tempo er flink in. Ik heb op dat moment toch het liefst het stuur zelf in mijn hand, en rij ik met 20 kilometer per uur door zo'n gebied. Haha, geintje!

Voor het bezoeken van zo'n National park moet een bedrag van 12 dollar betaald worden. Met de vraag of het druk was, bleek dat nog niet zo te zijn, maar mocht het drukker worden dan zouden ze de weg sluiten zodat er niet nog meer bezoekers zouden komen. Omdat het park aan zee ligt, kan daar ook gezwommen worden. Wat m'n ouders na onze wandeling nog wel even wilden doen. Uiteindelijk alleen wat gezeten en zand moeten happen. Er stond een behoorlijke wind en de kwallen spoelden het strand alweer op.

Auto geparkeerd, insmeren tegen de zon, flesjes water mee en lopen. Het eerste stuk liep omhoog richting de grote rotsen die ver boven de zee uitkwamen. Duizenden jaren geleden wat het waterpeil nog zo hoog, dat dit aan de rotsen ook te zien is.

Met een strak blauwe lucht en de grote oceaan in ieder geval weer op een prachtige plek aangekomen. Lopend over de enorme rotsen liepen we steeds verder richting een bos. Over zandpaden met stenen blokken die als trappen diende liepen we verder naar beneden. In de bosjes hoorden we hard geritsel. Wat voor beest dit geweest moest zijn, geen idee. Ik denk dat het ook maar beter is geweest dat we dit niet wisten.

Uiteindelijk kwamen we beneden waar een waterval normaal gesproken uit zou komen in de zee. Vandaag niet, dit zal wel door het warme weer gekomen zijn. Omdat het begin van deze waterval verder het bos in lag, zijn we ook daar nog heen gelopen. 3 jaar geleden waren wij hier ook, maar toen was naar mijn idee de boel niet zo dicht gegroeid als deze keer. De paden werden smaller, en we hoorden steeds meer geritsel in de bosjes. Mijn moeder vond het helemaal niks, en gaf meerdere keren aan toch wel een beetje bang te zijn en terug te willen. Het had zo een scène uit een enge film kunnen zijn. Wel een hele slechte overigens. Op een gegeven moment kreeg ik ook de kriebels omdat ik met m'n hoofd door een spinnenweb liep. Aan het begin van de wandeling heb ik een web gezien waarin een hele dikke spin zat met hele lange poten. Je kan je misschien voorstellen hoe zo'n ontzettend vies idee het was door zo'n web te lopen. Ik ga er gemakshalve vanuit dat de spin op dat moment niet in zijn web zat. Toch maar doorgelopen want we waren er immers bijna.

Met onder wat rotsen de sporen van plekken waar mensen vuur hebben gemaakt (wat ik overigens niet begrijp) zagen we de waterval. Heel even gekeken, foto's gemaakt maar toch snel weer terug gegaan.

Even terug komend op dat vuur. De plek waar wij uiteindelijk bij de waterval aan kwamen, was ontzettend afgelegen, dicht gegroeid met takken en bomen welke ook nog eens ontzettend droog waren. Je moet behoorlijk avontuurlijk zijn aangelegd om daar 's nachts te overnachten. Een bosbrand is er wat betreft de droogte zo, en als er wat gebeurd niemand die je vindt. Dapper.

De weg die we hebben gelopen om op de plek te komen, moesten we natuurlijk ook weer terug. Ook dat hebben we gelukkig overleefd zonder slangen, spinnen of andere vage dingen tegen te komen.

Uiteindelijk weer bij het beginpunt aangekomen, zijn we nog naar een strand gelopen. Voor we daar aankwamen, moesten we ook weer een gedeelte de bush in. Trappen op en trappen af. Een uurtje in de zon gelegen/gezeten en weer terug naar huis gegaan. Inmiddels had ik het halve zandstrand in mijn kleding en op mijn hoofdhuid zitten door de harde wind bij het water. Een zand strand is niks voor mij.

Weer thuis nog even verkoeling gezocht in het zwembad. En zo kwam uiteindelijk aan deze dag ook weer een eind.

Australia day

26 januari, Australië day!

Een buitengewone feestdag in Australië. Een feest voor alle Aussies en de wannabes De dag wordt gevierd om te herdenken dat op 26 januari 1788 de 'eerste vloot' Sydney binnenvoer. Deze 'eerste vloot' bestond uit elf schepen met Engelsen die het land bereikbaar maakten voor de rest van de wereld. Het is een van de belangrijkste feestdagen van het land.

De dag begon bewolkt en bleef bewolkt. Al weken lang liggen de winkels vol met alles wat maar laat zien dat het om Australië gaat. Vlaggetjes, bekers, schmink, tassen, noem maar op! Eigenlijk een beetje vergelijkbaar met Koningsdag gekte.

Op tijd vertrokken want er was van alles te doen in de big city. Muziek, een vliegtuig show, binnenkomende boten groot en klein. Aangekomen in de haven zagen we vanaf het station al een groot schip van de marine liggen. Omringd door politie op het water, en boten van de marine zelf lag deze voor de Harbour Bridge. Een plekje gezocht zodat we alles goed konden zien. Niet alleen wij dachten slim te zijn op tijd heen te gaan. Met ons nog zeker wel een paar honderd duizend mensen met verschillende nationaliteiten. Het was namelijk al erg druk.

Vanaf het grote schip van de marine, werden beelden getoond van verschillende mensen die vertelden waarom Australië hun land is. Er werden liedjes gezongen door de mensen die op dat schip stonden, en wat dus weer op de schermen uitgezonden werden. Mooi om te zien, maar nog mooier om te horen. De muziek galmde door de hele haven heen! Rond kwart voor 1 zouden er 21 kanonsschoten te horen zijn. Ik stond 5 minuten voor die tijd al met mijn vingers in mijn oren omdat ik niet verrast wilde worden door de enorme knallen. We bleken er uiteindelijk op voorbereid te worden, en zelfs toen de schoten te horen zouden moeten zijn, hoorde we het niet. Af en toe een dof geluid haha.

Na de hele ceremonie of geef het maar een naam, vlogen er heel laag nog 3 straaljagers over! Nog even gewacht op een vliegtuig show die niet veel later zou plaatsvinden. Heel indrukwekkend, niet! 6 oude vliegtuigen die over vlogen en dat voor zo'n 5 keer. Ik had me er meer van voorgesteld.

Omdat we toch al wel dik 3 uur bij de haven stonden, wat overigens niet zo voelde zijn we weer naar het station gelopen. Daar zijn we op de trein gestapt om 2 haltes later weer uit te stappen om ergens in een Ierse pub, steak te gaan eten. Nog net zo lekker als de steak die wij 3 jaar geleden gegeten hebben ;) .. Zo eindigde de middag in Sydney en zijn we weer richting huis gegaan. Ondanks het ontbreken van de zon, zijn we toch allemaal wat verbrand. De stralen door de wolken schijnen toch gevaarlijker te zijn dan wanneer de zon schijnt.

Het was weer een leuke dag!

Blow hole

Hallo,

Het is alweer even geleden dat ik iets geplaatst heb, moet heel eerlijk bekennen dat ik niet zoveel zin heb gehad om dingen uit te typen. Maar voor onszelf is het wel leuk om de dingen die we hebben gedaan, terug te lezen.

24 januari:

De dag voor deze zijn we naar Bondi geweest. We hebben heel veel gelopen die dag, en zouden dus vandaag een rustdag hebben. Rust hebben we eigenlijk alleen in de auto gehad. We zijn naar het zuiden gereden. Op zo'n anderhalf uur rijden kwamen we bij de Blow Holes aan. Dit zijn grote rotsen met daarin (het woord zegt het al) grote gaten. Heel veel stukken waren afgezet met hekken. Wellicht dat er in het verleden toch mensen van de rotsen in de zee zijn gevallen. Het waaide wel, maar niet hard genoeg. Hierdoor spoot het water uit de zee niet door de gaten. Jammer, maar het uitzicht over de zee was ook prima.

Ondanks dat de zon niet scheen was het ontzettend warm, broeierig. Het gevoel alsof er amper zuurstof was. We hadden hier alle 4 erg veel last van.

Doorgereden naar een wijngaard, waar er ook wijn geproefd kon worden. Nog even een stukje door de wijngaarden gelopen en toen maar weer richting huis gegaan. Er was slecht weer voorspeld. Hoe dichter we bij huis kwamen, hoe donkerder de lucht werd. Regendruppels kwamen langzaam uit de lucht vallen en uiteindelijk begon het toen we thuis waren ontzettend te regenen. We hebben inmiddels een paar slechte dagen gehad, maar deze avond steekt er qua neerslag wel met kop en schouders bovenuit.

25 januari.

De afstanden in Australië zijn groot. Ieder huis heeft 1 of 2 auto's voor de deur staan. Fietsen zie je hier amper. Als ze er wel zijn, dan zijn het vaak wielrenners. De straten liggen hoog, en dat maakt ook gelijk dat de wegen omhoog en weer heel stijl naar beneden gaan. Wat wel erg gek is, is dat er een aparte fiets strook is. Een extra strook aan de snelweg. Daar waar auto's met 100 kilometer per uur overheen rijden, zien we af en toe ook een fietser. Levensgevaarlijk lijkt mij. Maar hier lijkt het toch wel goed te gaan.

Ook deze dag was weer grauw en donker. Weer geen zon gezien. Opzich niet erg, want iedere dag 45 graden is ook best warm. Maar na een paar donkere dagen zou het best fijn zijn de zon te zien. We hebben immers vakantie, en het is zomer. We hebben vandaag niet veel gedaan.

Hier ergens in de buurt zit een Nederlands winkeltje. Daar zijn we even langs gereden. Potten met groentes van Hak, Nederlandse snoepjes, sambal, pannenkoekmix, allerlei Nederlandse merken staan daar in de schappen. Alles wel duur, zal wel met import te maken hebben. Stukje verder in de winkel was een gedeelte ingericht met tafeltjes en stoelen met kleedjes van 180 jaar geleden. Er konden poffertjes en broodje frikadel en kroket gekocht worden. Heel leuk om daar weer even te kijken. Geen eten voor in de zomer (als je het mij vraagt) maar mijn moeder heeft stampot bruine bonen gemaakt met de bruine bonen van Hak ;)

Ps. Excuses voor de mogelijke foutjes in de tekst! Zie ze soms over het hoofd ;)

C ya!

Bondi beach

Veel foto's gemaakt onderweg. Uiteindelijk aangekomen bij Bondi beach. Het was rond 12 uur, en het strand lag al bomvol. De zee was ontzettend wild. Witte, hoge golven klapten op het strand. Ook hier moest er tussen de vlaggen gezwommen worden. Eerst maar even wat gegeten, want na zo'n wandeling waren we natuurlijk wat hongerig. Over de boulevard gelopen om ergens iets lekkers te eten. Iets wat niet op fish and chips lijkt in ieder geval. Daarna zijn we weer richting het strand gelopen. Mijn moeder wilde toch graag even met de voeten in het water, want ja als je er toch bent. Vanaf het strand bekeek ik hoe zij en mijn vader het water in liepen. Mijn kleine moeder moest erg haar best doen de klappen van de golven op te vangen, zonder onderuit te gaan.
Uiteindelijk kwam er nog een lifeguard aan om te zeggen dat ze bij het stuk waar ze stonden beter niet de zee in konden gaan. De stroming bleek toch erg sterk te zijn.

Na dit klotsende avontuur in de zee zijn we terug gelopen zodat ze in de zon konden opdrogen. We zijn daarna weer op de bus gestapt naar Circular Quay om vanaf daar met de trein naar Milson point te gaan. Dit is een plaatsje aan de andere kant van de Harbour Bridge. Vanaf daar zouden we over de brug terug lopen naar Circular Quay. Daar waar de andere kant van de brug begint ;). Vanaf het station, zijn we door een park naar beneden gelopen om zo een mooi uitzicht te zien. We waren aan de andere kant van de haven. Langs het water liepen we naar Luna Park. Dit is een pretpark welke vanaf de buitenkant met een grote clown aangeduid wordt.

Weer een steile weg naar boven moeten lopen om het begin van het wandelpad van de Harbour Bridge te bereiken. Inmiddels hadden we al zo'n 10 kilometer gelopen deze dag, en zakte de moed voor dit stuk me ook wel een beetje in de schoenen. Opgeven kon niet, we moesten immers toch die kant op. Het is een mooi gezicht om de boten onder de brug te zien gaan, of door de haven te zien varen. Net zoals het van bovenaf zien van Sydney's Opera House. Een kilometer of 2 a 3 gelopen tot het einde van de brug. Die hebben we ook maar mooi weer gehad.

Met inmiddels pijnlijke benen en voeten zochten we naar de weg via The Rocks (oude wijk in Sydney) hoe we bij het station konden komen. Heel even op de trein moeten wachten en zo terug gegaan. Helemaal gesloopt na een lange dag kwamen we thuis waar we 's avonds ook besloten om de volgende dag echt een rust dag in te lassen.

We sliepen vandaag (maandag) uit, en hebben de hele dag bij het zwembad gelegen. Muziek geluisterd, gelezen, gezwommen, gedronken, gekletst en gelachen. Het was een heerlijke, warme ontspannende dag waarbij niks moest en alles mocht.

De Australische dieren

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Dus hierbij een (ik weet niet of ik het kort kan houden) nieuw verslag van de afgelopen paar dagen.

De dag nadat we naar de Blue Mountains waren geweest, zijn we naar Featherdale Park gegaan. Dit is een dierentuin met eigenlijk alleen maar Australische dieren. De koala, verschillende kangoeroes, vogels, tasmanieën devils, vleermuizen en dan niet van die kleintjes zoals je ze in Nederland ziet. Reptielen, nog meer kangoeroes een krokodil van een meter of 7 en alle andere beesten die ik nu vergeten ben te noemen. Mijn vader en ik zijn hier 3 jaar geleden ook geweest, maar dat maakt een bezoek aan dit park niet minder leuk. Een groot gedeelte van de kangoeroes lopen er gewoon los. We kochten een ijshoorntje met daarin wat stro of iets dergelijks. Hier konden we de kangoeroes mee voeren. Leuk, want op die manier konden er natuurlijk ook leuke foto's gemaakt worden. Het klinkt best zielig als je je bedenkt dat de dieren opgesloten zitten. Dit is niet helemaal waar. De kangoeroes hebben hier een goed leven, ze kunnen in het wild niet worden afgemaakt voor hun vacht. Er kunnen geen portemonnees van ze worden gemaakt, geen schoenen en ze hoeven niet bang te zijn voor de grote bosbranden waar vaak heel veel dieren bij om komen.

Er zijn verschillende plekjes waar de beesten kunnen liggen en waar geen bezoekers mogen komen. Aan het begin van het park lopen de wallaby's, dit zijn de kleine kangoeroes. Verder lopend kwamen we uit bij een gedeelte waar een groot stuk afgezet was, voor een aantal pelikanen. Verder lopend kwamen we aan bij de koalas. Dit lijken hele lieve onschuldige beestjes op het eerste gezicht, dat zijn ze overigens niet. Wist je dat: een koala geen beer is maar onder de buideldieren valt? Net zoals de kangoeroe. Een koala heeft alleen een buidel aan de achterkant en een kangoeroe aan de voorkant. De vacht van het beest is dik en wollig, donker aan de achterkant en licht aan de voorkant. Dit helpt om te absorberen en de hitte te reflecteren. Ze slapen 16 tot 18 uur, en de rest van de tijd eten ze de bladeren van de eucalyptusbomen.

In verschillende open hokken staan een aantal bomen, met daarin de (op dat moment) slapende koalas. Bijzonder om ze weer van dichtbij te zien. Zelfs nog een paar wakkere dieren gezien. In een groot open gedeelte met een paar van die eucalyptusbomen was net een nieuwe koala gekomen. Er stond een medewerker van het park bij, om hem/haar in de gaten te houden. De beesten kunnen ook agressief reageren. Het was namelijk mogelijk om via een pad, langs te lopen.

Nog wat foto's en filmpjes kunnen maken van dichtbij. Verder veel papegaaien, kakatoo's en nog meer kangoeroes gezien en geaaid. De wat grotere zijn toch wel wat interessanter, ook deze konden geaaid worden. Doordat de beesten opgroeien met mensen om zich heen, zijn ze vrij tam.

Het was een leuke, warme middag! Eindelijk de dieren gezien ;).

The Entrance

Vandaag is het maandag 23 januari. We hebben een rustdag gehad. Dus lekker uitslapen, en de hele dag bij het zwembad gelegen. Ook wel een keer lekker, we lopen namelijk dagelijks tussen de 5 en 14 kilometer. En dat is pittig hoor. Niks is vlak, alles loopt omhoog.
Naast dat we alle drie al lekker bruin zijn, komen we ook nog eens met stalen kuiten terug naar Nederland volgende week. Ook al een tijdje niks geplaatst, terwijl we genoeg gedaan hebben. Ik plaats het liefst iets, als ik ook genoeg inspiratie heb om wat leuks te schrijven. Na deze rustdag, lijk ik de inspiratie weer even gevonden te hebben.

17 januari, The Entrance.

Een plaatsje op zo'n anderhalf uur rijden van Greystanes. Dat is overigens de wijk in Sydney waar we zitten. We zouden deze dag eigenlijk niet weg gaan, maar toch stelde onze oom voor even weg te gaan. Prima! Wij hadden deze plek al eens gezien, drie jaar terug maar toch blijft het hier mooi en heb ik er geen moeite mee hier voor de tweede keer te komen. Via een winkelstraat naar beneden gelopen richting een groot meer. Overal restaurantjes. Daar eerst op een terras een pie gegeten. Een taart(je) met vlees erin, het leek en smaakte naar hachee. Heel lekker maar ik denk bomvol calorieën. Ach, die lopen we er ook zo weer af. En dat deden we. Langs het meer gelopen waar mensen gezellig zaten te picknicken en waar mannen, vrouwen en kinderen ook aan het vissen waren. Het water was helder blauwe en vrij rustig. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een grote zandbank midden op het meer. Dat zat/lag vol met pelikanen. Niet 10 of 20, wel honderd(en). Op verschillende plekken grote groepen. De plek waar wij stopten was een plek waar de vissers hun vis aan het schoonmaken waren. Een aantal "slimme" pelikanen wist dit en stonden dan ook geduldig te wachten tot de man die op dat moment zijn vis aan het schoonmaken was, de kop van de vis naar hun zou gooien.

Terug lopend, hetzelfde uitzicht met nog steeds dezelfde mensen langs het water. Op een gegeven moment loopt het meer over in de zee. Deze twee worden gescheiden door wat rotsen tussen beide. Hier nog een heel stuk gelopen wat we uiteraard ook weer lopend terug hebben gedaan. Om half 4 werden bij een groot plein de pelikanen gevoerd. Alsof ze het wisten want de beesten kwamen op een gegeven moment allemaal rustig aan gezwommen en gevlogen. Na dit gezien te hebben zijn we weer naar de auto gelopen en weer naar huis gereden. Even de ogen dicht en we waren zo weer thuis. Wandelen, de zee en het vroege opstaan maakt slaperig.

'S avonds doet iedereen eigenlijk een beetje z'n ding. De mannen kijken cricket op tv of zitten voor de deur. Mijn moeder en ik spelen vaak nog even een spelletje: Mens erger je niet, en checken internet even.

We hebben geprobeerd te skypen maar door de slechte WiFi verbinding (die je overigens per gb's koopt) loopt de verbinding 1 minuut achter. Echt niet te doen! Wel leuk om het thuisfront te zien ondanks de frustratie dat het zo traag is allemaal. Een gesprek valt in ieder geval niet te voeren ;)

The Entrance

Vandaag is het maandag 23 januari. We hebben een rustdag gehad. Dus lekker uitslapen, en de hele dag bij het zwembad gelegen. Ook wel een keer lekker, we lopen namelijk dagelijks tussen de 5 en 14 kilometer. En dat is pittig hoor. Niks is vlak, alles loopt omhoog.
Naast dat we alle drie al lekker bruin zijn, komen we ook nog eens met stalen kuiten terug naar Nederland volgende week. Ook al een tijdje niks geplaatst, terwijl we genoeg gedaan hebben. Ik plaats het liefst iets, als ik ook genoeg inspiratie heb om wat leuks te schrijven. Na deze rustdag, lijk ik de inspiratie weer even gevonden te hebben.

17 januari, The Entrance.

Een plaatsje op zo'n anderhalf uur rijden van Greystanes. Dat is overigens de wijk in Sydney waar we zitten. We zouden deze dag eigenlijk niet weg gaan, maar toch stelde onze oom voor even weg te gaan. Prima! Wij hadden deze plek al eens gezien, drie jaar terug maar toch blijft het hier mooi en heb ik er geen moeite mee hier voor de tweede keer te komen. Via een winkelstraat naar beneden gelopen richting een groot meer. Overal restaurantjes. Daar eerst op een terras een pie gegeten. Een taart(je) met vlees erin, het leek en smaakte naar hachee. Heel lekker maar ik denk bomvol calorieën. Ach, die lopen we er ook zo weer af. En dat deden we. Langs het meer gelopen waar mensen gezellig zaten te picknicken en waar mannen, vrouwen en kinderen ook aan het vissen waren. Het water was helder blauwe en vrij rustig. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een grote zandbank midden op het meer. Dat zat/lag vol met pelikanen. Niet 10 of 20, wel honderd(en). Op verschillende plekken grote groepen. De plek waar wij stopten was een plek waar de vissers hun vis aan het schoonmaken waren. Een aantal "slimme" pelikanen wist dit en stonden dan ook geduldig te wachten tot de man die op dat moment zijn vis aan het schoonmaken was, de kop van de vis naar hun zou gooien.

Terug lopend, hetzelfde uitzicht met nog steeds dezelfde mensen langs het water. Op een gegeven moment loopt het meer over in de zee. Deze twee worden gescheiden door wat rotsen tussen beide. Hier nog een heel stuk gelopen wat we uiteraard ook weer lopend terug hebben gedaan. Om half 4 werden bij een groot plein de pelikanen gevoerd. Alsof ze het wisten want de beesten kwamen op een gegeven moment allemaal rustig aan gezwommen en gevlogen. Na dit gezien te hebben zijn we weer naar de auto gelopen en weer naar huis gereden. Even de ogen dicht en we waren zo weer thuis. Wandelen, de zee en het vroege opstaan maakt slaperig.

'S avonds doet iedereen eigenlijk een beetje z'n ding. De mannen kijken cricket op tv of zitten voor de deur. Mijn moeder en ik spelen vaak nog even een spelletje: Mens erger je niet, en checken internet even.

We hebben geprobeerd te skypen maar door de slechte WiFi verbinding (die je overigens per gb's koopt) loopt de verbinding 1 minuut achter. Echt niet te doen! Wel leuk om het thuisfront te zien ondanks de frustratie dat het zo traag is allemaal. Een gesprek valt in ieder geval niet te voeren ;)

Blue Mountains

Blue Mountains. Ongeveer 60 minuten rijden, waar je in een hele andere wereld lijkt te zijn. Heel veel natuur, mooie plekken

Op het moment dat ik dit verhaal typ is het zondagochtend 11.20 uur. We zijn in de Blue Mountains. Ik zit op een bankje op het centrale punt waar het eerste uitkijkpunt is. Een mooi uitzicht, eigenlijk is alles wat we hier zien mooi.

Af en toe komt er een bus vol Aziaten aangereden, waar elke keer een heleboel mensen uitstappen. Met veel getetter en camera's komen ze de busjes uit. Ze rennen nog net niet naar het uitkijkpunt wat een paar meter verderop ligt. Naast al die Aziaten zijn er ook nog wel andere toeristen hoor, je moet even kijken maar ze zijn er.

De Blue Mountains staan natuurlijk vooral bekend om de Three Sisters. Drie grote rotsblokken midden in het natuurgebied.

Ik zit op het bankje te wachten, tot mijn ouders terug zijn van een wandeling iets verder naar beneden. We hebben net ook een stuk gelopen, dalende weggetjes, en hele steile trappen naar beneden. Het loopt erg onhandig naar beneden, naar boven overigens ook. Met 2 handen aan elke kant van de leuning en een beetje angstzweet, lopen we de trap af om zo bij een grote rots uit te komen. Leuk voor de foto's. Waar je naar beneden gaat, moet je ook weer naar boven. Maar dat had ik al eens geschreven hé? Naar beneden is een makkie, naar boven is erg pittig. Omdat we erg hoog liepen (op zo'n 1000+ meter hoogte) waren we door de hoge luchtvochtigheid al vrij snel buiten adem. Dat maakt het wandelen voor mij ook minder plezierig. Uiteraard loop ik wel door, ook omdat ik niet anders kan. Waar ik aan begonnen ben moet ik ook weer afmaken

Heel mooi uitzicht over de hoge eucalyptusbomen. Het gebied schijnt blauw op. Dit komt door stofdeeltjes gemengd met water en de eucalyptus bomen. En niet zoals mijn oom mijn moeder heeft wijsgemaakt van het staal in de bergen.

Na de wandelingen zijn we Remko en Belinda gaan zoeken die in een eetcafé op ons zaten te wachten. Even wat koffie gedronken en toen doorgereden door de Blue Mountains naar wat andere uitkijkpunten. De wegen zijn hier ook hoog en steil. Helaas geprobeerd dat op de foto te zetten, maar dat is niet gelukt. Meerdere plekken bekeken, en mooie foto's gemaakt. Op een gegeven moment kwamen we weer bij een punt, waar we nog even wat verder de bossen in moesten. Ook hier weer trappetjes en weggetjes naar beneden. Mooie stukken langs watervallen. Helemaal beneden aangekomen, kwamen we bij een grotere waterval waarvan we het water langs het weggetje al naar beneden zagen gaan. Wat foto's gemaakt en weer terug naar boven gelopen.

Uiteindelijk nog 1 plek bezocht waar we weer een klein stukje naar beneden moesten lopen, om vanaf een hele andere plek de bergen, diepe dalen en hoge bomen konden bekijken.

Na een lange dag gingen we allemaal een beetje onze eigen gang. Boekje lezen bij het zwembad, relaxen op bed, cricket kijken op tv. Rustige avonden hier! Echt een vakantie gevoel.