Een boek schrijven is niks voor mij. Gaat toch aardig wat tijd in zitten, en moet ook bijgehouden worden. Ondanks dat we 's avonds niet veel meer doen, heb ik vrij weinig zin gehad om iets met mijn blog te doen. Vandaag is het dinsdag en zijn we bijna aan het einde gekomen van onze vakantie. Nog 2 dagen, en dan vertrekken we weer naar Nederland. Eerst nog even de belevenissen van afgelopen dagen vertellen.

Afgelopen weekend zijn we met Belinda naar het Royal National Park geweest in Wattamolla. Zegt jullie niks, mij verder ook niet hoor. Gewoon een klein detail. Na 4 slechte dagen, scheen eindelijk de zon weer. Op tijd vertrokken, want de afstanden zijn, zoals ik eerder ook al schreef nog steeds ontzettend lang. Omdat er even niet helemaal duidelijk was of we op de goede weg zaten, stonden we ineens op de vluchtstrook om op internet te kijken welke kant op te gaan. Geen fijn idee als je bedenkt dat er dus auto's met 100 kilometer per uur voorbij rijden en bij elke auto die van ons heen en weer gaat. Maar we leven nog en we zijn ook nog aangekomen bij het National Park. Daar reden we over een weg met links en rechts constant aangegeven dat er overstekende dieren konden zijn. Een koala, wombat of een kangoeroe. Ondanks dat ik ze graag in het wild had willen zien, is het op die plek natuurlijk niet fijn. Gevaarlijk voor de dieren zo dicht bij de weg.

Verder rijdend kwamen we door een gedeelte bergen met aan onze linker kant behoorlijke dieptes. Onze bestuurster had het tempo er flink in. Ik heb op dat moment toch het liefst het stuur zelf in mijn hand, en rij ik met 20 kilometer per uur door zo'n gebied. Haha, geintje!

Voor het bezoeken van zo'n National park moet een bedrag van 12 dollar betaald worden. Met de vraag of het druk was, bleek dat nog niet zo te zijn, maar mocht het drukker worden dan zouden ze de weg sluiten zodat er niet nog meer bezoekers zouden komen. Omdat het park aan zee ligt, kan daar ook gezwommen worden. Wat m'n ouders na onze wandeling nog wel even wilden doen. Uiteindelijk alleen wat gezeten en zand moeten happen. Er stond een behoorlijke wind en de kwallen spoelden het strand alweer op.

Auto geparkeerd, insmeren tegen de zon, flesjes water mee en lopen. Het eerste stuk liep omhoog richting de grote rotsen die ver boven de zee uitkwamen. Duizenden jaren geleden wat het waterpeil nog zo hoog, dat dit aan de rotsen ook te zien is.

Met een strak blauwe lucht en de grote oceaan in ieder geval weer op een prachtige plek aangekomen. Lopend over de enorme rotsen liepen we steeds verder richting een bos. Over zandpaden met stenen blokken die als trappen diende liepen we verder naar beneden. In de bosjes hoorden we hard geritsel. Wat voor beest dit geweest moest zijn, geen idee. Ik denk dat het ook maar beter is geweest dat we dit niet wisten.

Uiteindelijk kwamen we beneden waar een waterval normaal gesproken uit zou komen in de zee. Vandaag niet, dit zal wel door het warme weer gekomen zijn. Omdat het begin van deze waterval verder het bos in lag, zijn we ook daar nog heen gelopen. 3 jaar geleden waren wij hier ook, maar toen was naar mijn idee de boel niet zo dicht gegroeid als deze keer. De paden werden smaller, en we hoorden steeds meer geritsel in de bosjes. Mijn moeder vond het helemaal niks, en gaf meerdere keren aan toch wel een beetje bang te zijn en terug te willen. Het had zo een scène uit een enge film kunnen zijn. Wel een hele slechte overigens. Op een gegeven moment kreeg ik ook de kriebels omdat ik met m'n hoofd door een spinnenweb liep. Aan het begin van de wandeling heb ik een web gezien waarin een hele dikke spin zat met hele lange poten. Je kan je misschien voorstellen hoe zo'n ontzettend vies idee het was door zo'n web te lopen. Ik ga er gemakshalve vanuit dat de spin op dat moment niet in zijn web zat. Toch maar doorgelopen want we waren er immers bijna.

Met onder wat rotsen de sporen van plekken waar mensen vuur hebben gemaakt (wat ik overigens niet begrijp) zagen we de waterval. Heel even gekeken, foto's gemaakt maar toch snel weer terug gegaan.

Even terug komend op dat vuur. De plek waar wij uiteindelijk bij de waterval aan kwamen, was ontzettend afgelegen, dicht gegroeid met takken en bomen welke ook nog eens ontzettend droog waren. Je moet behoorlijk avontuurlijk zijn aangelegd om daar 's nachts te overnachten. Een bosbrand is er wat betreft de droogte zo, en als er wat gebeurd niemand die je vindt. Dapper.

De weg die we hebben gelopen om op de plek te komen, moesten we natuurlijk ook weer terug. Ook dat hebben we gelukkig overleefd zonder slangen, spinnen of andere vage dingen tegen te komen.

Uiteindelijk weer bij het beginpunt aangekomen, zijn we nog naar een strand gelopen. Voor we daar aankwamen, moesten we ook weer een gedeelte de bush in. Trappen op en trappen af. Een uurtje in de zon gelegen/gezeten en weer terug naar huis gegaan. Inmiddels had ik het halve zandstrand in mijn kleding en op mijn hoofdhuid zitten door de harde wind bij het water. Een zand strand is niks voor mij.

Weer thuis nog even verkoeling gezocht in het zwembad. En zo kwam uiteindelijk aan deze dag ook weer een eind.