G'day.

Voor de eerste keer (voor mij na 3 jaar) wakker geworden aan de andere kant van de wereld. Gisteren op tijd gaan slapen omdat we helemaal gesloopt waren na onze reis maar ook het moeten volhouden van de dag omdat we in de ochtend zijn aangekomen.

Op dit moment is het 19.30 en zit onze eerste dag er al bijna op. Vandaag stond Bouddi National Park op het programma. Australië zit vol met National Parks waar geen enkele hetzelfde is. Ik heb uiteraard wat dingen uitgezocht die ik hier nog wel wilde gaan zien. Ook deze stond op mijn lijstje, niet wetend wat ons te wachten zou staan. Rond half 10 vertrokken voor een rit van een uur. De afstanden zijn hier groot, maar vergeleken met wat er anders afgelegd wordt, viel dit reuze mee.

Vol goeie moed begonnen we aan onze wandeling. Volgens een plattegrond voordat we begonnen, zou het 9 kilometer lopen zijn. Denk hierbij vooral niet aan één rechte weg. Maar aan meul zand, trappetje op, boomwortels, rotsen etc. Uiteraard was dit niet wat wij van te voren wisten. Het eerste gedeelte van de wandeling viel reuze mee, mooi uitzicht over de oceaan vanaf een behoorlijke hoogte. Kapot geslagen rotsen door de zee en het zout. Verbaasde mij eerlijk gezegd omdat we ontzettend hoog liepen. Zal wel iets met waterspiegel te maken hebben.

Op een gegeven moment veranderde ons uitzicht. Niet meer die grote blauwe indrukwekkende oceaan maar bospaden met trappetjes en zo nu en dan grote dikke wortels over de grond. Uitkijken dus! Bij iedere stap die ik deed, keek ik links en rechts om te zien of er geen slang uit de bosjes kwam. Bij elk geluid schrok ik want ieder beest zou iets onbekends en eng zijn en wat dan? Gelukkig geen slang tegengekomen.

Inmiddels liep ik aardig wat meters voor op de rest, want het ging mij niet snel genoeg. Ik dacht, dit soort paden moet je wat sneller lopen want als je stopt of langzaam loopt, dan is het des te lastiger om het weer op te pakken. Met als gevolg het gevoel dat mijn hart er ieder moment mee op kon houden. Achteraf bleek dit stuk nog niet eens het ergste te zijn. Hoe verder we liepen des te meer we in het bos kwamen, waarna we uiteindelijk bij een heel mooi en rustig strand aan kwamen met helder blauw water. Naar de andere kant van het strand gelopen waar we onze weg zouden vervolgen. Toen we het beginpunt zagen, en zagen hoe hoog we een trap op moesten om op de berg te komen, besloten we om dit toch maar niet te doen. Terug gelopen naar de plek waar we vandaan kwamen, om onze wandeltocht door bossen en bergen te hervatten. Omdat we naar beneden liepen om op het strand te komen betekende dit dat we alleen maar omhoog gingen. Dit was een ontzettende opgave omdat het zo'n 35 graden was, en het pad heel erg stijl! Om de zoveel meter moesten we weer een trap op, langs dikke rotswanden. Waar we dachten er bijna te zijn, bleken we nog een aardige klim voor de boeg te hebben. Uiteindelijk toch het einde gehaald, waar we werden opgepikt door onze oom.

Onderweg naar huis nog ergens wat gegeten bij een vaag uitziende Thaise eettent, waar ze toch erg lekker eten serveerden, al zou je dat vanaf de buitenkant niet geloven.

Gekookt, en helemaal gebroken een rustige avond gehad. Iedereen gaat ook lekker z'n eigen gang in of voor het huis.

Bye.